Ik wiI me laten verleiden

—

PenPalNight

foto Jannes Linders

Drie relaxte dansontmoetingen:

Gezapig naar een voorstelling kijken is passé. Joost Groeneboer gaat uit de kleren voor een zwembadlabyrinth, waagt

zich voor een kennismakingsspel in het Rotterdamse havengebied en laat zich gewillig aaien bij BodyLounge.

~D dd”!oD!’:dverleiden

PPN,Immersion en BodyLounge

Waarom vinden voorstellingen op locatie altijd op de meest

afgelegen plekken plaats, klaag ik als ik in Rotterdam van

metrostation Rijnhaven naar het Deliplein loop. Niet hele-

maal terecht, want zo ver is het niet. Vandaag heb ik geen

oog voor de pronkstukken van het industrieel erfgoed aan

de overkant van het water. Op het open terrein jaagt de

wind door mijn linnen broek. Wie zei er dat het al zomer

was? Toch is deze locatie niet voor niets gekozen. Bewust

plaatst Company Koorts zijn nieuwe dansvoorstelling

PenPalNight (PPN)in de roemruchte wijk Katendrecht. Ooit

een ontmoetingspiek van mariniers, pooiers, prostituees en

gokverslaafden, aldus het persbericht, en nu een ‘groeibril-

jant’ voor kunstenaars en artiesten. Lopend langs Tattoo

Bob, de Blacl< Sea Bar en De Player, waar een provocerend

reclamebiljetPijpenof rokenvoor de ramen hangt, bereik ik

LasVegas, een verlaten gokautomatenhal die voor de gele-

genheid in De Zondvloed is omgedoopt. In de jaren veertig

zat hier jazzclub Walhalla, waar Kid Dynamite de bezoekers

dat uiteindelijk één danseresje eenzaam buiten staat, bon-

kend op de deur.

PPNis oorspronkelijk een kennismakingsspel uit de homo-

wereld, legt Jaako Toivonen achteraf uit, een jaar of zes ge-

leden was het bijzonder populair. Toivonen is een van de

nieuwe lichting choreografen die de Rotterdamse Dansaca-

demie de laatste jaren heeft afgeleverd. Met een tevreden

gevoel stap ik naar buiten, maar niet zonder eerst nog even

mijn mail te hebben gecheckt. Dat valt niet tegen. Eén pen-

pal schrijft ‘Hi! Ilike your look’ en een andere ‘Did you ever

get really drunk? We should do it together.’

Body Lounge

Dik ingepakt sta ik de volgende dag voor de deur van de

Sugar Factory, een nieuw theater annex discotheek in Am-

sterdam. Terwijl de portier een lint spant en ijverig alle fiet-

sen wegdraagt, neem ik het rijtje wachtenden op: tamelijk

trendy, kunstzinnig en internationaal. Twee tellen later sta

Miin rechterhand steekt in iets glibberigs

met zijn saxofoon aan het dansen blies.

De Zondvloed is een intiem zaaltje van ongeveer tien bij

tien. Bijde ingang krijg ik een PPN-button opgespeld. Aan

de bar zitten drie alleenstaande bezoekers en een paartje,

welk aantal uitgroeit tot niet meer dan twaalf. Dit in tegen-

stelling tot de première, toen zat het afgeladen vol. Het

betekent dat de dansers van Company Koorts de ruimte

hebben en daarvan maken ze dankbaar gebruik. Ze naderen

de rondlopende bezoekers gevaarlijk dicht. Dat er soms

iemand wordt uitgepikt, maakt het extra spannend. In twee

rijen van drie worden barkrukken opgesteld. Als mijn num-

mer wordt afgeroepen, neem ik op een daarvan plaats.

Hello I am Cindy, I am a stewardess, schudt de danseres

tegenover me de hand. Hello, I am Joost, I am a journalist.

De bel gaat en in een soort stoelendans schuiven we vliegens-

vlug een plaatsje op, waarna het kennismakingsspel zich

herhaalt. Hi,Joost, how are you doing, hoor ik als ik mijn

uitgangspositie weer heb bereikt. Tot mijn verlegenheid ben

ik haar naam alweer kwijt.

PenPalNightis een voorstelling over vluchtige ontmoetingen,

over versieren, daten en weer dumpen. Corresponderend

met onze nummers zijn aan een pilaar postvakjes opgehan-

gen, waarin de dansers nu en dan briefjes werpen, uit op-

pikken en voorlezen. Een prachtig beeld levert de toiletparty

op. Als in een discotheek maken de dansers zich op voor de

spiegel, ze trekken zich op aan de deuren en klimmen tegen

de muur. Lichten gaan aan en uit, deuren open en dicht, tot-

ik in de hal waar een gastheer mij beleefd verzoekt mijn

schoenen en sokken uit te trekken. Sokken ook? Ja, het is

niet koud, er liggen matjes op de vloer. Op een papiertje dat

me onder de neus wordt geduwd, lees ik: ‘Bodylounge be-

rust op wederzijds vertrouwen tussen de participanten en

de crew. Deelname geschiedt geheel op eigen risico en u

bent verantwoordelijk voor uw eigen daden. Allergieën en

lichamelijke gebreken dient u vooraf kenbaar te maken.’

Wel, die heb ik niet, waarbij ik mijn rugpijn even verzwijg.

Ik word geblinddoekt en een paar handen trekken me

achter een zwart gordijn.

Viel de spanning bij PenPalNighteen beetje tegen, bij

BodyLoungelaait hij gelijk hoog op. Twee andere handen

nemen me over en een lichaam, een vrouwenlichaam zo te

voelen, draait en slingert zich om mij heen. Ik wil me best

laten (ver)leiden, maar dansen zonder oriëntatiepunt valt

niet mee. In het pikkedonker word ik de ruimte doorgevo-

erd, trapje op trapje af. Ondertussen wordt mijn reukorgaan

op de proef gesteld met meer en minder herkenbare geurt-

jes, onder meer van koffie en drop. Mijn rechterhand wordt

in iets zachts, kouds en glibberigs gestoken. Een bekend ge-

voel, wat is dat ook alweer? Als het goedje in mijn gezicht

wordt uitgesmeerd, ruik ik de vertrouwde geur van Atrix.

Iemand duwt me een boek in de handen en een knuffelbeest

onder mijn arm. Ik hoor ingehouden gelach. Komt dat van

de crew, de andere deelnemers, of is er misschien publiek?

Staan we hier een beetje voor gek? Veel tijd om te denken is I> li

1

i

dd”!.D!:d er niet. Vangenjoost! In een reflex steek ik mijn handen uit

en vang een bal. Ik ben verrast mijn naam te horen, maar

realiseer me dan dat we naamstickers ophebben. Zo goed

als het gaat gooien we de bal nog even over tot ik de chilI-

out word binnengeleid.

Even geen partner

Echt ontspannend is het niet. Ik lig in een rare kronkel, half

onder half over iemand heen. Mijn rugpijn speelt op en

door de toch wel koude vloer krijg ik ook nog eens kramp

in mijn rechtervoet. Voorzichtig probeer ik me in een com-

fortabelere positie te manoeuvreren. Dan plotseling aait een

hand mijn gezicht. Een andere hand grijpt de mijne en kruipt

langzaamin mijnmouwomhoog.BodyLounge is een interac-

tieve dance-performance; wordt ik dan geacht hetzelfde te

doen? Ik verdring de gedachte dat we worden begluurd en

vergeet maar even dat ik al een partner heb. Ik ben hier

voor mijn werk; is dat geen goed excuus? Eerst aarzelend

dan steeds voortvarender tasten we elkaars armen af. He,

een dameshorloge; het is dus een vrouw. Aan mijn illusie

wordt abrupt een eind gemaakt als mijn hand op een prikke-

lige, harige bult wordt gelegd. Over vijf minuten je blinddoek

afdoen, fluistert iemand in mijn oor. Als ik bijkom is mijn

rugpijn weg en ben ik totaal ontspannen. Mijn hand ligt op

het stoppelbaardje van de breedgrijnzende Carlos uit Barcelona.

Hij heeft vroeger in Amsterdam gewoond, vertelt hij, en is

nu op vriendenbezoek. De ander waaronder ik me vandaan

worstel is Kristina uit Baskenland. Ze heeft een gelukzalige

glimlach om de mond en weigert wakker te worden. Een

snelle blik op haar armen leert dat ze geen polshorloge draagt.

Of we elkaar nu hebben betast of iemand anders, onwille-

keurig is er een band ontstaan tussen Carlos, Kristina en mij.

Elke keer als we elkaar daarna tegen het lijf lopen, lachen

we een beetje onwennig tegen elkaar. Kristina blijkt zelf te

schrijven over Springdance. Gaje nog naar een van de voor-

stellingen volgende week, vraagt ze. Ik ga naar een locatie-

project in een zwembad. Kristina:ja, zwemmen met Buchanan!

Immersion

De volgende zondag ontmoeten we elkaar in Utrecht onder

de douche van revalidatiezwembad De Hoogstraat. Daarin

heeft de Schotse labyrintontwerper jim Buchanan een dool-

hof geprojecteerd. Zo prachtig echter als deze in het pro-

grammaboekje staat afgebeeld, zo weinig is daarvan in de

praktijk te zien. Om het patroon niet te verstoren, wordt

ons aangeraden zo min mogelijk te bewegen. De verwacht-

ing dat we lekker gaan zwemmen komt niet uit. In tegen-

stellingtot eerdere voorstellingenvan Immersion in Schot-

land heeft Buchanan duidelijk te kampen gehad met de be-

scheiden afmetingen van het zwembad. Met name de hoogte

vormt een probleem. De projector hangt zo laag dat als je

het doolhof binnenloopt je zelf de lichtstraal doorbreekt.

Een prachtig schou:vspel biedt de reflectie van de golfjes op

de witte schermen rondom. Maar dat is dan ook alles.

Kanje je bij de BodyLoungeafVragen in hoeverre dat nog

dansen is, bij Immersionis het antwoord helemaal zoek.

Ronddobberend stellen we ons open voor diepere beteke-

nissen, maar we vinden er geen. Wat ziet u hier nou in,

vraag ik een vrouw die duidelijk wel schijnt te weten wat

ze doet. Ik probeer de contouren van het labyrint te volgen,

zegt ze, de concentratie brengt me in evenwicht. In treed in

haar voetsporen. Zo ontstaat er toch nog een dansachtige

beweging. Regina Coppens blijkt een fervent labyrintloop-

ster te zijn. Haar man Henk, een Amsterdamse psycholoog,

heeft er zelf een getekend op de Noordermarkt. Met een

groepje geestverwanten lopen ze hem iedere volle maan. In

de kleedkamer legt Henk me de schommelende, rustgeven-

de werking van het labyrintlopen uit. Het brengt de rechter

en linker hersenhelft met elkaar in balans en verscherpt de

intuïtie. Willem Kuipers, die aan het strand labyrinten

graaft, benadrukt het community-gevoel. Buchanan blijkt

het hele Labyrint Congres van vorig jaar te hebben uitge-

nodigd. Het levert interessante ontmoetingen op tijdens

een in het water gevallen experiment. …..

-advertentie-

for more information contact:

The Henny Jurriens Foundation

1e Rozendwarstraat 10

1016 PC Amsterdam

tel: +31 204121510

fax +31206123159

info@hjs.nl H~